Уручэнне ўзнагарод, новыя праекты, вясёлы і шчадралюбны Дзед Мароз, а таксама прэзентацыя фільма пра паэта і журналіста Георгія Станкевіча – аб ўсім гэтым ў святочным артыкуле.
У папярэднім артыкуле мы пісалі аб узнагароджанні Віцебскай філіі Грамадскага аб’яднання “Беларуская асацыяцыя журналістаў” дыпломам за перамогу ў конкурсе сярод рэгіянальных суполак. Каардынатар Віцебскай філіі Алёна Сцяпанава ўручыла на навагоднім сходзе копіі з гэтага дыплома журналістам, якія вызначыліся найбольш і не проста выдатна выконвалі сваю прафесійную працу, але і прымалі ўдзел у розных грамадска значных акцыях БАЖ, як, напрыклад, экалагічных. Быў адзначаны і «Віцебскі кур’ер» за артыкулы, прымеркаваныя да 20-годдзя Беларускай асацыяцыі журналістаў.
Пасля ўрачыстага ўручэння ўзнагарод адбылося абмеркаванне новых праектаў і планаў дзейнасці на 2016 год. Так, з пачатку ўжо гэтага года стартуе кампанія «І смешна, і крыўдна». Яе ідэя, што называецца, «лунае ў паветры». Гэта «і смешнае, і крыўднае» жыхары ўсёй Беларусi бачаць кожны дзень. Так званыя спробы «ўпрыгожыць» населеныя пункты часта абгортваюцца кур’ёзам з прычыны сумнеўнага эстэтычнага густу «ўпрыгожвальнікаў», ды і варварскага стаўлення да элементаў дэкаратыўнага ўбрання з боку саміх жыхароў. Кампанія павінна ў выніку прадставіць маштаб ўсіх гэтых непаразуменняў, каб зразумець, што рабіць. Так што сцеражыцеся, нядбайныя і пазбаўленыя густу «ўпрыгожвальнікі»!..
Ну і які ж Новы год без Дзеда Мароза?.. Гэты сакральны персанаж каляндарнага цыклу наведаў сябраў Віцебскай філіі «Беларускай асацыяцыі журналістаў» і, вядома ж, паспрыяў ўсведамленню святочнасці падзеі.
Яго весялосць, добразычлівасць і шчадралюбнасць не ведалі межаў, і ён ахвотна фатаграфаваўся з сябрамі БАЖ.
І без індывідуальных здымкаў Дзеда Мароза на фоне начнога мегаполіса таксама не абышлося.
Значнай падзеяй стала прэзентацыя дакументальнага фільма Алёны Сцяпанавай і Аляксандра Зянкова пра паэта, барда, журналіста Георгія Станкевіча, які з’яўляецца сябрам БАЖ. Сам віноўнік гэтай падзеі таксама прысутнічаў на сходзе Віцебскай філіі. У фільме распавядаецца пра лёс героя, працаўніка на сваёй зямлі, які ў сваёй дзейнасці сапраўды ўніверсальны. Ён з’яўляецца і фермерам, і выкладчыкам нямецкай мовы, піша вершы і выдае ўласную газету, дзе сумленна кажа аб становішчы спраў у нашай краіне. Фільм называецца «Я лічу, што я шчаслівы» і ўяўляе сабой споведзь свядомага беларуса.
Георгій Станкевіч таксама выконваў свае песні і не толькі свае. Ён вядомы і як перакладчык Уладзіміра Высоцкага, песні якога былі вельмі запатрабаваныя аўдыторыяй і гучалі на беларускай мове абсалютна арганічна. А ў канцы сходу Георгій Станкевіч падпісаў калегам свой новы зборнік вершаў і перакладаў «Зорны воз». Мы прывядзем праграмны верш «Жыву», які сведчыць аб яго самасвядомасці як беларуса, ў завяршэнні нашага артыкула:
Я жыву
на скрыжаванні ўчора і сёння,
паміж рэчкай і небам,
сярод пчол і дзьмухаўцоў.
Устаю з пошчакам салаўіным,
мыюся пад салодкім дажджом бярозавіку,
працую за камп’ютарам,
адпачываю за цяжкай сялянскай працай.
Здзіўляюся нахабнасцю шпачынай
і бездапаможнасці вераб’інай.
Захапляюся ластаўчынай імклівасцю,
пацяшаюся с чалавечай хцівасці.
П’ю кволенькі пах пералесак,
забаўляюся курнёю кацінай,
успамінаю сваіх сяброў,
сню даўно забытыя сны.
Адным словам, жыву…