Купалле – гэта старажытнае свята продкаў у гонар сонца! Праводзіцца ў дзень летняга сонцастаяння.
Падобныя святы ёсць у розных краінах, але ж у нас ён бліжэй за ўсе да старадаўняга язычніцкага.
У нас “Купала” бывае “сярдзітым”, “гарачым”, “кіпячым гневам”, “ярым” – менавіта так нашы продкі ўяўлялі сонца і яго цудадзейную сілу. Падчас свята беларусы (літоўцы) дзякуюць і ўшаноўваюць магутныя стыхіі – Агонь, Ваду, Зямлю.
Як і Каляды,Масляніца,Семік ці Седміца, Купалле паспрабавалі ўпіхнуць у праваслаўе, атрымалася недарэчна. Нейкі Іван Купала. Хто гэта? Затое з абрадамі ўсе зразумела і проста.
У купальскую ноч вадаёмы свецяцца асаблівым прывідным святлом, бо там купаюцца душы памерлых у абліччы русалак. Па зямлі ходзяць ведзьмы, ведзьмакі і духі, якія імкнуцца нашкодзіць чалавеку, расліны і звяры размаўляюць, а сонца на досвітку “гуляе”.
Знойдзеная папараць-кветка гарантуе абарону ад зла на ўсё жыццё. Яна даруе шчасце і разуменне мовы жывёл і птушак.
Вогнішча, запаленае на беразе, ачышчае ваду ад нячысцікаў. З гэтага часу, амаль месяц, яна мае гаючыя ўласцівасці.
Культурна-гістарычны цэнтр “Залатое кальцо горада Віцебска Дзвіна” ў Задзвінні традыцыйна ў гэты дзень ладзіць прыгожую праграму з танцамі, гуканнямі і ачышчальным вогнішчам.
Асабліва цікава было дзецям. Дзяўчаты плялі вянкі. Усе разам скакалі ВОЙРУ, потом пускалі вянкі і палілі вогнішча. Скакаць праз яго было жахліва, але ж некаторыя знайшліся – прайшлі абрад ачышчэння.
Народны ансамбль “Сябрына” у прыгожых беларускіх строях спяваў урадавыя песні. Вадзілі карагод і палілі магічную Лёлю – ляльку з травы, якая забірала ўсе хваробы і навалач.
Папараць – кветку шукалі па клумбам на тэрыторыі, мо хто і знайшоў. Мне не пашанцавала. Таму сёння пару жывёл у сацыяльных сетках не зразумела. Выдаліла назаўжды!
(Калі вы знайшлі сябе на фота – звяртайцеся, будзе Вам падарунак да святаў, калі не знайшлі, спытайцеся, мо мы знойдзем).
