Мерзнущий Витебск. Но такой прекрасный

а вы узнаете эти места?

Фотограф Вячеслав Сазонов поделился с «Витебским курьером» свои взглядом на мороз и город. А мы предлагаем вам полюбоваться на родной город под аккомпанемент стихов про Витебск, которые кропотливо собирает Олег Сешко в Фейсбуке – «1000 стихов о Витебске».

На шчодрых мудрых хвалях да цябе, Дзвiна,
Лучоса, Вiцьба добры плён прыносяць.
Касцёлы, цэрквы велiчна здаўна
Крыжы свае ў воблакi ўзносяць.

Евгения Букотина-Исупова

Пад лёгкай хмарнай сівізной
чуваць блакіт юначы…
Вялебны Віцебск над Дзьвіной,
любімы без астачы.

Цімур Буйко

Віцебск,
Горад над Дзвіною,
Ты, вядомейшый здавён,
Ты узняўся галавою
І на цэлы свет відзён.

Пятрусь Броўка

Маўчанне. Нябёсы распяты ў спакоі
ад хораў анёльскіх, ад ран, ад хвалы.
Пад імі вісяць і зіхцяць галатою
цыбуліны вымытыя — купалы.
Хацінкі, закутыя ў дрэва, ў дрымоце
гамоняць, адчуўшы адчаю нахлын.
I дойлідам дзён трэба жыць у самоце,
апошнюю торбачку несці на млын…
I дахі — раўнівымі вартаўнікамі
ў забытым бязмежжы сышліся на тук!
Між смецця задворкаў, што сохне вякамі,
з уласнаю доляй гуляе хлапчук.
Без пэндзля і літар пачатак на смутак,
распяцце дзіцячага свету на жах.
А дзве аблачынкі, як белы абутак,
паклікаць прыйшлі ў неабсяжны абсяг.

Христо Бекриев, ВІЦЕБСК, 1909. Пераклад Рыгора Барадуліна

Все города, как люди, непохожи.
Их различает зримый непокой,
Ты для меня любых столиц дороже,
Старинный Витебск –
город мой родной!

Родным местам я поклонюсь пониже.
Давно нет замка
с крепостной стеной…
Неплохо б жить и умереть в Париже,
Да движет сердцем город над Двиной.

И пусть мой Витебск
не Петра творенье
По древности не первый, не второй…
В нем нахожу восторг и вдохновенье,
И с ним я молод кровью и душой.

Леонид Богоносов

Калі па-над любімаю Дзвіной
Неспяшлівыя воблакі праходзяць,
Ты не спяшай, падумай i пастой:
То не аблокі, а плывуць стагоддзі
Высока, як далёкія вякі,
І нізка, як нядаўнія трывогі,
А ты стаіш на беразе paкi
Ля тысячагадовае дарогі
I заўважаеш, толькі паглядзі
У кожнай хмары свой адметны колер.

Барыс Беліжэнка

Люблю с попутчиком, в купе 

Мой Віцебск, мой горад прыгожы, чароўны!
Калыска мая і матулі маёй.
Ты вабіш гісторыяй, спадчынай продкаў,
Так хочацца зноў апынуцца ў ёй.

Прайсціся па Замкавай, выйсці на Ўспенку,
У вочы Дзвіны зазірнуць з вышыні.
Адчуць водар кветак і смак-подых ветру,
Унесці ў сучаснае свет даўніны.

Баталка Марыя